Διδακτικό Προσωπικό

Ο Γιάννης Ζιώγας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (1962). Οι κύριες εικαστικές του πρακτικές είναι η ζωγραφική, οι εγκαταστάσεις και το περπάτημα. Καθηγητής στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Σπούδασε Μαθηματικά (Πτυχίο, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 1988). Κατέχει το Master of Fine Arts από τη School of Visual Arts (1991, Νέα Υόρκη), είναι διδάκτορας του Πανεπιστήμιο Αιγαίου (2013). Έχει πραγματοποιήσει είκοσι δύο ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πραγματοποίησε residencies στη Νέα Υόρκη και έχει διδάξει ως επισκέπτης καλλιτέχνης σε πολλά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για το έργο του έχουν γραφεί κριτικές στον ελληνικό και διεθνή τύπο (New York Times, Artnews, Sculpture, Giornalle dell’ Αrte) Έχει γράψει κείμενα για τη θεωρία της τέχνης καθώς και τα βιβλία: Ο βυζαντινός Μάλεβιτς (2000), Ο Ταρκόφσκι στη Χαλκίδα, (2007), Όψεις Λογοκρισίας (2008, συλλογικός τόμος) Το Ημερολόγιο ενός ΠΔ/407 (2012). Από το 2007 διοργανώνει την καλλιτεχνική διαδικασία Εικαστική Πορεία προς τις Πρέσπες. Έχει διοργανώσει διεθνή συνέδρια και έχει επιμεληθεί εκδόσεις για την σύγχρονη Αισθητική και τις Πρακτικές της με έμφαση τη διαδικασία της Περιπατητικής Τέχνης (με πιο πρόσφατα το Συνέδριο Walking Art/Walking Bodies/Walking Practices, Πρέσπες 2019 και την έκδοση Walking Art/Walking Aesthetics, περ. Interartive, 2018).

Η Ζωή Γοδόση είναι Δρ. Ιστορίας της Τέχνης του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Από το 2006 διδάσκει στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αρχικά ως ειδικός επιστήμονας και από το 2013 στη βαθμίδα της Επίκουρης Καθηγήτριας με γνωστικό αντικείμενο “Ιστορία της Νεότερης Ελληνικής Τέχνης”. Το έργο της είναι δημοσιευμένο σε πρακτικά συνεδρίων, επιστημονικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Επιμελήθηκε εικαστικές εκθέσεις και κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε καταλόγους εκθέσεων, ενώ σχεδίασε και υλοποίησε εκπαιδευτικά μουσειοπαιδαγωγικά προγράμματα. Από το 2011 συντονίζει σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κοζάνης το Θερινό Εικαστικό Εργαστήριο “Με αφορμή το παρελθόν: Σύγχρονα έργα σε ιστορικούς τόπους” στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αιανής. Έχει συμμετάσχει σε ερευνητικά προγράμματα σχετικά με τη μελέτη της λαϊκής τέχνης. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν τη μελέτη της λαϊκής ζωγραφικής, της ελληνικής τέχνης του 20ου αιώνα και της σύγχρονης ελληνικής και βαλκανικής τέχνης. Είναι μέλος της συντονιστικής επιτροπής του Ινστιτούτου Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Πανεπιστημιακού Ερευνητικού Κέντρου “ΤΗΜΕΝΟΣ” του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Είναι μέλος της AICA, της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης, της Εταιρείας Δυτικομακεδονικών Μελετών και της Στέγης Φιλοτέχνων – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία της: Οι εικαστικές τέχνες στη Φλώρινα την εποχή της Μεταπολίτευσης, Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Φλώρινας «Βασιλικής Πιτόσκα»: Φλώρινα, (2018). «Σκέψη οξεία» Νίκος Χατζηκυριάκος–Γκίκας, Χαρακτικά–Σχέδια, «Πρέσπες 2006», Στέγη Φιλοτέχνων Φλώρινας: Φλώρινα, (2006).

Ο Φίλιππος Καλαμάρας γεννήθηκε στην Αθήνα και τώρα κατοικεί στην Φλώρινα. Είναι Επίκουρος Καθηγητής με γνωστικό αντικείμενο “Εικαστικό – Χρηστικό Αντικείμενο” στο Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών, Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Έχει πτυχίο Γλυπτικής από το Loughborough University School of Art and Design, Αγγλία και Master στην Σύγχρονη Τέχνη και την Θεωρία της Τέχνης από την Σχολή Καλών Τεχνών και το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, Σκωτία. Είναι υποψήφιος διδάκτορας με θέμα έρευνας “Σύγχρονες εργαστηριακές πρακτικές & υλικά, καθώς και οι επιρροές τους στην γλυπτική και το καλλιτεχνικό χρηστικό αντικείμενο”. Το πεδίο έρευνας και εικαστικής αναζήτησής του, περιστρέφεται κυρίως γύρω από την ανθρώπινη μορφή και τον όγκο που καταλαμβάνει είτε σαν σχέδιο, είτε σαν μάζα μέσα στο χώρο, την υλικότητα του έργου, καθώς και στις εφαρμοσμένες τέχνες και το καλλιτεχνικό χρηστικό αντικείμενο. Έργα του είναι τοποθετημένα σε δημόσιους χώρους, ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές και το γλυπτό του “Αγγελική”, 2013, ανήκει στην συλλογή της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας. Εκθέτει ατομικά και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, συμπόσια γλυπτικής και συνέδρια.

Σοφία Παπαδοπούλου COM.ODD.OR Εικαστικός με έργο στην Χαρακτική και στις ψηφιακές τέχνες. Σπούδασε στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Ψηφιακές Μορφές Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών (2007), Μεταπτυχιακό καλλιτεχνικό έργο με υποτροφία ΙΚΥ στην Χαρακτική ΑΣΚΤ (2008), Ζωγραφική ΑΣΚΤ (2005), Χαρακτική ΑΣΚΤ (2002) και στο Faculty of Fine Arts της Βαρκελώνης (2001). Από το 1999 παρουσιάζει εικαστικό έργο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. To 2002 δημιούργησε την ομάδα COM.ODD.OR visual enhancement group με έρευνα στην χαρακτική, στις ψηφιακές εγκαταστάσεις και σε live visual performances. Έργο της παρουσιάστηκε στο Μητροπολιτικό Μουσείο του Τόκιο 2019, στην Στέγη Ιδρύματος Ωνάση WHO[‘S] IS WHO[ON 2018, στο Φεστιβάλ Αθηνών Το Ξύπνημα της μνήμης 2017-2018 & Σουρής Τώρα 2016, Μέγαρο μουσικής Προμηθέας Δεσμώτης 2017, στην 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκη 2009, 12η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Νάπολη Ιταλία 2005. Είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στην Χαρακτική στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.

ΕΕΠ του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με γνωστική αντικείμενο «Ζωγραφική». Ο Θεόδωρος Ζυρπιάδης αποφοίτησε από το Τμήμα Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών Carraras Ιταλίας. Το αντικείμενο την πτυχιακής ήταν (Η λαϊκή ζωγραφική στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας μέσα από το έργο του Κλεισουριώτη ζωγράφου Νικόλαου Παπαγιάννη 1870 -1953). Από το 2003 μόνιμα διορισμένος δημόσια εκπαίδευση. Το 2009 έως 2011 έχει διδάξει με το ΠΔ 407/80, το 2012 στα Εργαστήρια Δια Βίου Εκπαίδευση και το 2017 με μετάταξη στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Έχει παρουσιάσει το καλλιτεχνικό του έργο σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. ‘Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Αντικείμενο μελέτης και έρευνας είναι κυρίως η τεχνολογία υλικών και κατασκευών.

Ο Νίκος Διονυσόπουλος αποφοίτησε από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στο Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, απ’ όπου έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στη Βυζαντινή και Μεσαιωνική Σερβική Τέχνη. Εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, με θέμα: Πορτρέτα κοσμικών δωρητών στην εντοίχια ζωγραφική του Αγίου Όρους (14ος – αρχές 16ου αιώνα). Η ιστορική και ιδεολογική διάσταση της εικονογραφίας του ορθόδοξου ηγεμόνα στο αθωνικό περιβάλλον. Από το 2002 έως το 2009 εργάστηκε ως αποσπασμένος καθηγητής φιλόλογος της Μέσης Εκπαίδευσης στην Έδρα Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, όπου δίδαξε Βυζαντινό πολιτισμό, Νεοελληνική λογοτεχνία και μετάφραση σερβικών λογοτεχνικών κειμένων στην ελληνική γλώσσα. Από το 2017 διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών, Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Ε.ΔΙ.Π.). Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται κυρίως στην εικονογραφική, ιστορική και πολιτισμική προσέγγιση του έργου τέχνης. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά και έχει συμμετάσχει σε συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο Σωτήρης Νικ. Χτούρης είναι καθηγητής κοινωνιολογίας και ιδρυτικό στέλεχος του Τμήματος Κοινωνιολογίας και του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Σπούδασε, εργάστηκε και δίδαξε ως Κοινωνιολόγος – Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο και στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών της Φρανκφούρτης από το 1979 έως το 1985. Είναι επιστημονικός υπεύθυνος σε σημαντικά ερευνητικά έργα και προγράμματα για την πόλη, την οικολογία, τον πολιτισμό και την κοινωνική ένταξη των νέων, στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα γερμανικά. Δημιούργησε το Ερευνητικό Εργαστήριο Κοινωνικής και Πολιτισμικής και Ψηφιακής Τεκμηρίωσης το 1993, το οποίο για δύο δεκαετίες αποτελεί σημαντικό θεσμό για την καταγραφή και ανάδειξη του Μουσικού και νησιωτικού Πολιτισμού του Αιγαίου και την αποκλειστική έκδοση μιας σειράς Λευκωμάτων που συνοδεύονται από μουσικά τεκμήρια και την καταγραφή της πολιτιστικής κληρονομίας του Αιγαίου με τίτλο : «Μουσικά, Σταυροδρόμια του Αιγαίου, Λέσβος (Εξάντας 2000) & Λήμνος (Ιων 2009), Ικαρία (cd &e-book 2012).
Σήμερα είναι πρόεδρος στο Δι-ιδρυματικό Μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Εφαρμοσμένη Κλινική Κοινωνιολογία και Τέχνη» του Πανεπιστημίου Αιγαίου σε συνεργασία με την σχολή Εικαστικών και εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δ. Μακεδονίας. Ορισμένα σημαντικά άλλα έργα και μονογραφίες του: «Ορθολογικά Συμβολικά Δίκτυα . Νήσος 2004», «Οι Νέοι στην Ελλάδα σήμερα» Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο, 2017», «Εννοιολογικός και αισθητικός διάλογος στο έργο τέχνης . H μέθοδος της διαλεκτικής Εν-Εικόνισης, Δημιουργία 2020».

Ο Παναγιώτης Δαφιώτης είναι εικαστικός καλλιτέχνης και ερευνητής στο πεδίο της διδακτικής της τέχνης με ειδίκευση στις νέες, υβριδικές μεθοδολογίες arts-based έρευνας. Κατέχει διδακτορικό (arts-led PhD in Art and Design in Education) και τίτλο μεταπτυχιακών σπουδών στην διδακτική της τέχνης (Master in Art and Design in Education) από το Ινστιτούτο Εκπαίδευσης (Institute of Education) του Πανεπιστήμιου του Λονδίνου (University of London), (Σχολή Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών/ Τμήμα ‘Τέχνη, Σχέδιο και Μουσειολογία στην Εκπαίδευση’), που ολοκληρώθηκαν το 2011 και το 2006 αντίστοιχα. Εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο (visiting research associate) έως και το 2012. Έχει διδακτική εμπειρία ως εκπαιδευτικός τέχνης στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση (1998-2017). Έχει συμμετάσχει στην εκπόνηση και την αξιολόγηση προγραμμάτων σπουδών της ειδικότητάς του στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής/ ΙΕΠ (2014-2016). Διδάσκει στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ από το 2017 με αυτόνομη διδασκαλία τα υποχρεωτικά μαθήματα που σχετίζονται με την διδακτική της τέχνης και την απόκτηση παιδαγωγικής επάρκειας. Δημοσιεύει τακτικά τα αποτελέσματα της έρευνας του σε διεθνή συνέδρια και περιοδικά. Εκθέτει την εικαστική του δουλειά που σχετίζεται με την θεωρητική του έρευνα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο Κωστής Σταφυλάκης είναι εικαστικός και θεωρητικός τέχνης. Είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών με Μάστερ στη Θεωρία και Ιστορία της Μοντέρνας Τέχνης (Uni. Essex), Μάστερ στην Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία (Uni. Essex.) και διδακτορικό τίτλο από το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Tο 2017-2019 ήταν μεταδιδακτορικός ερευνητής στην ΑΣΚΤ. Δίδαξε «Τέχνη βασισμένη στην έρευνα» στη Μονάδα Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας της ΑΣΚΤ (2012-2015). Ανάμεσα στο 2014 και το 2019, δίδαξε «Εικαστικές Τέχνες» και «Θεωρία της Τέχνης» στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή ακαδημαϊκά συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους και επιθεωρήσεις. Έχει συνεπιμεληθεί το ανθολόγιο «Το Πολιτικό στη σύγχρονη τέχνη» (ΕΚΚΡΕΜΕΣ 2008), συλλογικούς τόμους και επιθεωρήσεις. Έχει συνεπιμεληθεί και επιμεληθεί εκθέσεις όπως η 6η Μπιενάλε της Αθήνας, ΑΝΤΙ, η Twisting C(r)ash στο Batiment d’Art Contemporain της Γενεύης, η 4η Μπιενάλε της Αθήνας, AGORA, “The suspension of litanies” και “Fuyuhiko Takata” στο ViZ Laboratory for Visual Culture, η «Πολιτική του Ψέματος» στο Circuits & Currents (2016) κ.α. Από τον Οκτώβριο του 2019 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του ViZ Laboratory for Visual Culture. Με την Βάνα Κωσταγιόλα ιδρύσαν τους KavecS (www.kavecs.com), ένα καλλιτεχνικό πείραμα μιμητικής κριτικής. Η πιο πρόσφατη ατομική του έκθεση είχε τίτλο Chloroquine Juggalo (KEIV AThens, 2021). Μερικές πρόσφατες εκθέσεις και συμμετοχές του περιλαμβάνουν το Kultursymposium Weimar 2019, την αναδρομική των KavecS στη Neue Ravensburger Kunstverein (2017), τα Toxicfest, Tick Tack Antwerpen 2021, Oblique Fields, Gossamer Fog, London 2021, Enter: New Commissions, OnassisFoundation 2020, το “Festival of Democracy” της Γενεύης (2017), το Waiting for the Barbarians της Athens Biennale (2017), την 1st NSK Biennial of Folk Art (2014), την έκθεση Hell as Pavilion στο Palais de Tokyo (2013), το μαραθώνιο Truth is Concrete, Steirischer Herbst, Graz (2012), τη 3η και τη 5η Μπιενάλε της Αθήνας, την έκθεση Media Impact στην 4τη Μπιενάλε της Μόσχας (2011) κ.α.